မီးေဘးသင့္ မိသားစုမ်ားအတြက္ ေစာင္သြားလႈဳပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ထက္ေ၀းတဲ့ဲေနရကာလူေတြေတာင္သိၾက ၾကားၾကတယ္။

လူတိုင္းၾကားၾကေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတြမၾကားၾကဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ အေမၾကီး နဲ႔ေကာင္မေလးေတြ အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ ခေလးနွစ္ေယာက္ မိုးလင္းေတာ့မွ ဂိတ္ေစာင့္ၾကီးေျပာမွသိၾကတယ္။  ဘာသတင္းမွ အတိအက်မသိေသးခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဗံုးေပါက္တာလို႔ပဲေျပာတာကိုး ။

ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေန႔ကပဲ လွဴဖို႔စိတ္ကူးလိုက္တာက ေစာင္ပါ။ ဒီလိုရာသီမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘိလပ္ေျမၾကမ္းခင္းမွာ အိပ္ရမွာ ေအးၾကရွာမွာပဲလို႔။

ရံုးက ခေလးတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီ့ဘက္မွာ ေနဖူူးသူဆိုေတာ့ အေတာ္ကိုစိတ္ထိခိုက္ေနရွာတယ္။

ကားလမ္းေတြက်ပ္တယ္ အဲ့ဒီ့ဘက္  လႈဳဖို႔လာတဲ့ကားမွန္း သိပီး အသိစိတ္ရွိသူေတြက ကားကိုရပ္ေပးေပမယ့္ မသိတတ္တဲ့ ဘတ္စကားေတြကေတာ့ လံုး၀မရပ္။ ေကြ႕ကားေကြ႕မရေတာ့ကားတန္းၾကီးျဖစ္။ တစ္စီးစီအလွည့္က်သြားေပးၾကမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ေ၀းၾကေသးတယ္။

ကဲ ကိုယ္ပဲကမကထလုပ္ေတာ့ ခေလးေတြ ေစာင္သြား၀ယ္ေပးၾကတယ္။ တစ္ထည္ကို ၂၂၀၀တဲ့ ၂၅၀၀ တန္ကိုလႈမယ္ဆိုလို႔ ေလ်ွာ့ေပးတယ္တဲ့ ။ ၁၄၀၀ တန္စားရွိတယ္တဲ့ ၾကိတ္သားပံုစံမ်ိဳးဂြမ္းေစာင္တဲ့ အေပၚမလံုေအာက္မလံုတဲ့။ မေန႔ကေတာ့ေတြ႔ခဲ့တယ္။

အေဆာင္တစ္ခုဆီကိုေရာက္သြားတယ္ အိမ္ေထာင္စု ၄၀ ရွိတဲ့ေနရာ ေစာင္က အထည္၆၀ ၀ယ္သြားတယ္။

တစ္အိ္မ္ေထာင္ ၁ ထည္နဲ႔ မီးသင့္ခံရတဲ့ေက်ာင္းက သံယာအပါး ၁၀ ပါးတစ္ပါးတစ္ထည္ ရတယ္။

ပိုတဲ့ အထည္ကို မိသားစုမ်ားတဲ့သူေတြေပးလိုက္မယ္တဲ့။

ကိုယ္တိုင္လွဴခဲ႔ရတယ္။

ေဆးေပးခန္းေတြ လည္းရွိတယ္။ အစားအေသာက္က ပိုေတာင္ပိုတယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။

တစ္ရက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ ၂ ရက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အေတာ္ၾကာၾကာေနရမယ္ဆို ရင္ အလွည့္က်က ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။

မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ လႈဳတာတို႔ နာဂစ္တုန္းက သြားလွဴခ်ိန္တို႔ လူတဲ့ပစၥည္းသာ မွတ္တမ္းအေနနဲ႔ထားသည္။

ဒီလိ္ုေနရာမ်ိဳးေတြသြားရင္ ကၽြန္မသိပ္ပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေလ့မရွိ။ သူတို႔မ်က္လံုးေတြကိုပါရင္မဆိုင္ရဲ မ်က္လံုးနဲ႔ရင္ဘတ္နဲ႔မွတ္တတ္သူမို႔ ဓာတ္ပံုကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အမ်ိဳးသမီးေတြလည္းမ်ားတယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရအုန္းမယ္မသိတဲ့အတြက္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတို႔ လစဥ္သံုးတို႔လည္း လႈဳခ်င္တယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္လႈႈဳ ဖို႔ အကူညီလိုရင္ ကၽြန္မ ကူညီပါရေစ။ သူမ်ားကိုယ္စားလႈဳေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ေသခ်ာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာနဲ႔ ရိုက္ပို႔ေပးပါမယ္ရွင္။

 ေလးစားစြာျဖင့္

ၾကည္ၾကည္