မီးေဘးသင့္ မိသားစုမ်ားအတြက္ ေစာင္သြားလႈဳပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ထက္ေ၀းတဲ့ဲေနရကာလူေတြေတာင္သိၾက ၾကားၾကတယ္။

လူတိုင္းၾကားၾကေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတြမၾကားၾကဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ အေမၾကီး နဲ႔ေကာင္မေလးေတြ အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ ခေလးနွစ္ေယာက္ မိုးလင္းေတာ့မွ ဂိတ္ေစာင့္ၾကီးေျပာမွသိၾကတယ္။  ဘာသတင္းမွ အတိအက်မသိေသးခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဗံုးေပါက္တာလို႔ပဲေျပာတာကိုး ။

ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေန႔ကပဲ လွဴဖို႔စိတ္ကူးလိုက္တာက ေစာင္ပါ။ ဒီလိုရာသီမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘိလပ္ေျမၾကမ္းခင္းမွာ အိပ္ရမွာ ေအးၾကရွာမွာပဲလို႔။

ရံုးက ခေလးတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီ့ဘက္မွာ ေနဖူူးသူဆိုေတာ့ အေတာ္ကိုစိတ္ထိခိုက္ေနရွာတယ္။

ကားလမ္းေတြက်ပ္တယ္ အဲ့ဒီ့ဘက္  လႈဳဖို႔လာတဲ့ကားမွန္း သိပီး အသိစိတ္ရွိသူေတြက ကားကိုရပ္ေပးေပမယ့္ မသိတတ္တဲ့ ဘတ္စကားေတြကေတာ့ လံုး၀မရပ္။ ေကြ႕ကားေကြ႕မရေတာ့ကားတန္းၾကီးျဖစ္။ တစ္စီးစီအလွည့္က်သြားေပးၾကမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ေ၀းၾကေသးတယ္။

ကဲ ကိုယ္ပဲကမကထလုပ္ေတာ့ ခေလးေတြ ေစာင္သြား၀ယ္ေပးၾကတယ္။ တစ္ထည္ကို ၂၂၀၀တဲ့ ၂၅၀၀ တန္ကိုလႈမယ္ဆိုလို႔ ေလ်ွာ့ေပးတယ္တဲ့ ။ ၁၄၀၀ တန္စားရွိတယ္တဲ့ ၾကိတ္သားပံုစံမ်ိဳးဂြမ္းေစာင္တဲ့ အေပၚမလံုေအာက္မလံုတဲ့။ မေန႔ကေတာ့ေတြ႔ခဲ့တယ္။

အေဆာင္တစ္ခုဆီကိုေရာက္သြားတယ္ အိမ္ေထာင္စု ၄၀ ရွိတဲ့ေနရာ ေစာင္က အထည္၆၀ ၀ယ္သြားတယ္။

တစ္အိ္မ္ေထာင္ ၁ ထည္နဲ႔ မီးသင့္ခံရတဲ့ေက်ာင္းက သံယာအပါး ၁၀ ပါးတစ္ပါးတစ္ထည္ ရတယ္။

ပိုတဲ့ အထည္ကို မိသားစုမ်ားတဲ့သူေတြေပးလိုက္မယ္တဲ့။

ကိုယ္တိုင္လွဴခဲ႔ရတယ္။

ေဆးေပးခန္းေတြ လည္းရွိတယ္။ အစားအေသာက္က ပိုေတာင္ပိုတယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။

တစ္ရက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ ၂ ရက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အေတာ္ၾကာၾကာေနရမယ္ဆို ရင္ အလွည့္က်က ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။

မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ လႈဳတာတို႔ နာဂစ္တုန္းက သြားလွဴခ်ိန္တို႔ လူတဲ့ပစၥည္းသာ မွတ္တမ္းအေနနဲ႔ထားသည္။

ဒီလိ္ုေနရာမ်ိဳးေတြသြားရင္ ကၽြန္မသိပ္ပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေလ့မရွိ။ သူတို႔မ်က္လံုးေတြကိုပါရင္မဆိုင္ရဲ မ်က္လံုးနဲ႔ရင္ဘတ္နဲ႔မွတ္တတ္သူမို႔ ဓာတ္ပံုကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အမ်ိဳးသမီးေတြလည္းမ်ားတယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရအုန္းမယ္မသိတဲ့အတြက္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတို႔ လစဥ္သံုးတို႔လည္း လႈဳခ်င္တယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္လႈႈဳ ဖို႔ အကူညီလိုရင္ ကၽြန္မ ကူညီပါရေစ။ သူမ်ားကိုယ္စားလႈဳေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ေသခ်ာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာနဲ႔ ရိုက္ပို႔ေပးပါမယ္ရွင္။

 ေလးစားစြာျဖင့္

ၾကည္ၾကည္

ၾကည္ၾကည္မေဒါ့ကြန္းေတာ့ဘူး

ေနေကာင္းၾကလားကြယ္။ မေတြ႔ရတာအေတာ္ေတာင္ၾကာေပါ့ေနာ္။

စက္တင္ဘာလလယ္ေလာက္ကတည္းက ေဒါ့ကြန္း၀ယ္တယ္။ေနာက္ဆက္တင္လုပ္တယ္။ အတိုခ်ဴပ္ရရင္ေတာ့ဘာေတြ ျဖစ္သြားလည္းမသိဘူးမရဘူးကြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘေလာ့ကေနေ၀းေနမိတယ္။ ေနာက္ဘြဲ႔ယူတယ္။ ေနာက္ ျပန္လာတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အင္တာနက္သံုးမယ္စလုပ္တယ္။ေရေအာက္ၾကိဳးေတြျပဳျပင္လို႔တဲ့သံုးလို႔မရဘူး ေနွးလိုက္တဲ့ေကာ္နက္ရွင္။

လုပ္ဒင္၀ိုင္းေနတာကိုၾကည့္ပီး ငိုပဲငိုခ်င္သလို၊ ဖဘကလည္း၀င္ဖို႔မလြယ္၊ သတင္းလည္းမသိ။အတင္းလည္းမသိ. ကိုယ္ပဲ ကမၻာ့တစ္ဖက္ျခမ္းေရာက္သြားသလို။

CDMA 800 တဲ့ဖုန္းေကာ္နက္ရွင္ကို notebook နဲ႔တြဲသံုးၾကည့္တယ္။ပိုဆိုး …

ေရာက္ေရာက္ျခင္းညကေတာ့ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ ျမကၽြန္းသာေရွ႔ကတည္းခိုခန္းသြားေနၾကတယ္။ အသီးအရြက္မက္သူမို႔ ဒီေနရာကေတာ့ျဖင့္လို႔ စိတ္ခ်စြာစားလိုက္တယ္။ ေထာင္းကနဲထလာတာက ေဆးနံျပင္းတဲ့ခရမ္းခ်ဥ္သီး ။

အင္း ေအာ္ဂဲနစ္ စို္က္ပ်ိဳးေရးလုပ္စားေကာင္းမလားေပါ့။ မျဖစ္ပါဘူး ေျမဆြရင္တီေကာင္ထြက္လာမယ္။ တီေကာင္ေၾကာက္သူကိုး။

ညဘက္၂ခါေလာက္ ဖုန္းေတြလာတာက ဦးသိန္းတန္ရွိပါသလားတဲ့။ အခန္းမွားေနပါတယ္ေပါ့။

ေနာက္ေန႔မနက္ ဘရိတ္ဖတ္စားသြားမယ္လုပ္ေတာ့ ဆံပင္ကိုစက္ဆြဲထားသလားထင္ရေအာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဂုတ္၀ဲနဲ႔ bathrobe အျဖဴေရာင္ၾကီးနဲ႔ အခန္းျပင္မွာ ..

ေအာ္  ဦးသိန္းတန္(ျမန္မာျပည္) ပဲ .

၂ရက္ေလာက္ စီးတီးမတ္ပတ္လိုက္တယ္ဆို ေတြ႔ပါပီ။ေအာ္ဂဲနစ္ ၾကက္သြန္နီ. ခရမ္းခ်ဥ္သီး ဗူးရြက္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ …မ်က္ရည္မ်ားေတာင္က် အဲ့ေလ. ၀မ္းသာလြန္းလို႔ လိပ္စာမွတ္ပီးလိုက္စံုစမ္းတာ ၅၂ လမ္းမွာမနက္ေစာေစာဆိုရတယ္တဲ့ ဆိုင္အထိသြားၾကည့္တယ္။ ေအာ္ဂဲနစ္ဆန္ပါရေသး ေစ်းကလည္းအျပင္နဲ႔တူတယ္။ ယံုတယ္ ယံုတယ္ ေအာ္ဂဲနစ္ဆိုတာ အနံအသက္ကင္းစြာ နဲ႔ စားရတယ္ သိသာတယ.္အရသာက.. စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္သူက ဂ်ပန္ျပန္ပဲ။ အသိရဲ့အသိေတြ . ပိုယံုသြားတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္း း)

ရန္ကုန္ရဲ့Life မွာ

ဟယ္………….

ဟာ……………..

ဟင္……

ဘယ္လိုလုပ္တာလည္း

အံၾသစရာေတြ၊ ခံျပင္းစရာေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေတြ၊ စိတ္ကသိကေအာက္မ်ားစြာေတြ၊ ေစ်းၾကီးလြန္းတာေတြ.

ျမန္မာျပည္မွာေပးရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔တန္တာဆိုလို႔ မရွိလည္းျဖစ္တဲ့ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ပဲရွိတယ္။

လတ္တစ္ေလာမွာေတာ့

မိန္းကေလးေတြ၊လူၾကီးေတြလူငယ္ေတြ ရန္ကုန္မွာမျမင္ရတာၾကာပီျဖစ္တဲ့ဆိုင္ကယ္ေတြကို ေတာင္ဥကၠလာဘက္၊ရန္ကင္းဘက္ေတြမွာ

ညဘက္ေတြမွာထြက္စီးလာတာေတြ႔ရတယ္။ လမ္းမီးေမွာင္ေမွာင္မွာ အႏၱရယ္မ်ားလိုက္တာ။

ေလာေလာဆယ္စီးပြားေရးမွာ ေငြမ်ားရာေငြလာ. ေငြလည္တဲ့သူမွွေငြေပးလွည့္လို႔ရတဲ့အေနထားေတြ..။ (သေထးဆိုရင္ေငြပိုေခ်းလို႔ရသလိုပဲ ျမင္ရတာ) ေငြလိမ္သြားတာလည္း အဲ့ဒီ့သေထးလို႔ထင္ခံေနရသူေတြပဲ။

ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္း ရံုးခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ေရးေနတဲ့ကႊ်န္မကို EPC ကၾကည့္မရလို႔တဲ့.

စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ေကာ္ဖီဆိုင္လွလွေတြလည္းေပါလာတယ္။ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြဖြင့္ခြင့္ရတာေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ ေက်ာင္းေတြေပါလာပီး အျပိဳင္ဆိုင္ေတြမ်ားလာရင္ ေစ်းေတြက်လာနိုင္ေကာင္းပါရဲ့။

ေၾကာ္ျငာလိုက္တဲ့နိုင္ငံျခားေဆးရံုေတြ  ...ျမန္မာျပည္မွာေဆးရံုေဆးခန္းမရွိေတာ့တဲ့အတိုင္းပဲ။

ေပါလာလိုက္တဲ့ spa ေတြ ေစ်းေတာ့မေပါဘူး။ ဘာလီကေတာင္ သက္သာတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္ကိုလုပ္ေပးေနသူက လက္ဖက္သုပ္ေလးစားထားလို႔ဆိုလို႔ကေတာ့ သြားေပေတာ့။

အတုကို အတုမွန္းသိတဲ့အတုေပါေပါေတြ ၊.good quality အတုေတြ.၊ အစစ္ပါလို႔ေျပာေနတဲ့အတုေတြ၊

အတုကို အတုလို႔မေျပာပဲ အစစ္ေစ်းလည္းမက် အတုေစ်းလည္းမက လုပ္ေရာင္းေနသူေတြ။

ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြမွာ ပလူပ်ံေနတဲ့ Coach, Gucci, LV ေတြကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြ သိမ္းလိုက္တယ္။

ဘာတံဆိပ္မွမပါတဲ့ အိတ္တစ္လံုးထဲ ပစၥည္းေတြေျပာင္းထဲ့လိုက္တယ္။ နယ္ကအေဒၚတတ္လာတုန္း

လက္ထဲပိုက္ဆံ ၈ေသာင္း ထည့္ေပးပီး ငါ့ကိုညည္းလိုအိတ္တစ္လံုးလိုက္၀ယ္ေပးတဲ့။ အေဒၚဘယ္လိုလုပ္ရမွာတုန္းလို႔ ေျပာေတာ့ မ်က္ေစာင္းခဲတယ္။

ညေန ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲအိတ္တစ္လံုးထုတ္ျပတယ္။ ေတြ႔လားနင့္အိတ္နဲ႔ ဘာကြာလည္း ၅ေသာင္းနဲ႔ရလာတယ္။

တူ၀ရီးခ်င္းခ်င္း ေ-ာက္ၾကီးက်ယ္တယ္တဲ့ ကဲ…..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..ဘေလာ့စေပါ့နဲ႔ျပန္ေရးတယ္။ ေဒါ့ကြန္းေရသြားေတာ့ေလာေလာဆယ္။

ဘေလာ့ေတြအကုန္လိုက္ဖတ္ဖို႔မလြယ္ေတာ့ေပမယ့္ အား….လံုးကိုလြမ္းတယ္။ အလုပ္ကိစၥ၊ အိမ္ကိစၥ၊ ခေလးကိစၥ နဲ႔ အိမ္မက္ကမၻာကေန ခုမွ ျပန္လည္အသက္၀င္လာသလိုပါပဲ။

FYI. အရင္လိုမ၀ေတာ့ေပမယ့္ အရင္လိုမလွေတာ့ဘူးကြယ္ (အဟုတ္ေျပာတာ)