ၿမန္မာ့ ရန႔ံ (အေဆာင္ေနဘ၀အမွတ္တရ)

ကၽြန္မတို့ေနတဲ့ဘက္က ခုရက္ပိုင္းအေအးေပါ့လာပါၿပီ။ ေနလို႔ထိုင္လို့ေကာင္းလာတယ္။ခုဆိုမက္မန္းပန္းေတြပြင့္ၿပီ။ ေနာက္လကုန္ေလာက္ဆိုဆာကူရာေတြပြင့္ေတာ့မယ္။ ရာသီဥတုေလးကေႏြးလာၿပီဆိုေတာ့
အသီးသီးအခန္းတံခါးေလးေတြ လည္းေလေကာင္းေလသန့္
၀င္ဖို့ကိုၾကာၾကာဖြင့္ၿပီေပါ့။ ေႏြရာသီဆိုရင္ အခန္းတံခါးေတြ ဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေဆာင္မွာစာေလးေတြလိုက္ကပ္ၿပီ။ ၿမန္မာၿပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေႏြရာသီၿဖစ္ပါ၍ မီးၾကြင္းမီးက်န္မ်ားဂရုစိုက္ပါေပါ့။
ဒီမွာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားသို့ ေႏြရာသီေရာက္ၿပီၿဖစ္ပါ၍ အခန္းတံခါးမ်ားဖြင့္ၾကေတာ့မည္ၿဖစ္ပါသည္။ ၀ရန္တာသို့ထြက္၍ဖုန္းၾကာၾကာေၿပာၿခင္း၊ တီဗီအသံက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ၿခင္းမ်ား ဂရုၿပဳၾကပါတဲ့ (ခုက ေဆာင္းမကုန္ေသးပါ၊ ေႏြဦးရာသီေတာင္မေရာက္ေသးပါ) အဲ့လိုဆိုေတာ႔ရန္ကုန္ကိုသတိရတယ္။ရံုးကညီမေလးတစ္ေယာက္က မမရယ္ ေဘးအိမ္ေတြက မီးလာတာနဲ့သီခ်င္းေတြက်ယ္ၾကီးဖြင့္.နားရက္ဆို ကာရာအိုေက တေနကုန္ဟဲံတာဆိုလို့ အင္းဒီလိုမ်ိဳးေတြကအစ တို့ေတြေဘးပတ္
၀န္းက်င္ကိုသတိထားေပးရမွာေလးေတြပဲလို ့အၿမဲေတြးမိတယ္။
ၾကည္ၾကည္ေနတဲ့ အခန္းရဲ့ ဘယ္ဖက္က တစ္ေယာက္က ေယက်္ားေလး တစ္ဘက္က မိန္းကေလး. ေကာင္မေလးက လည္းစေနတေနဂၤေႏြဆိုရင္ ေကာင္ေလးလာလည္တယ္ထင္ပါရဲ့။  တခါတေလ ကိုယ့္မွာတံခါးမဖြင့္ရဲဘူး ။သူတို့က သူတို ့အခန္းတံခါးဖြင့္ထားခ်ိန္ ကိုယ္က
၀ရန္တာပန္းပင္ေရေလာင္းခ်ိန္တိုက္ဆိုင္ရင္ ...အင္း....ဒီေလာက္ပဲေၿပာမယ္။
အံမယ္ဒီဘက္က ေဆးေက်ာင္းသား ကိုယ္ေတာ္ကေတာ ့သူေဆးလိပ္ေသာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္
ေခ်ာင္းအရင္ဟန့္တယ္။တံခါးဖြင့္ထားရင္ ကိုယ့္တံခါးေၿပးပိတ္လို ့ရေအာင္ ေလတိုက္တဲ့ေနရာဆိုေတာ့  တံခါးေတြဖြင့္ထားလို့ကေတာ့ ေဆးလိပ္နံကကိုယ့္အခန္းထဲ ထိေရာက္တတ္တာကိုး။
ေၿပးေၿပးၿပီးတံခါးပိတ္တာကို သူက  သေဘာေပါက္တယ္ ထင္တယ္။
သူကလည္း ေကာင္မေလးလား ဒယ္လီဗာရီဆားဗစ္လားေတာ့မသိဘူး တခါတခါ စိတ္ညစ္တယ္။
ဒီနို္င္ငံၿခားသူကလည္း ဂ်ပန္စကားတတ္ေနေတာ့ ေၿပာသမ်ွအကုန္နားလည္။ 
 ဒီမွာေတာ့ ဓတ္ပံုနွင့္တကြ ေစ်းနွုန္း  အခ်ိန္ ဆားဗစ္ ပါ စာတိုက္ပံုးထဲမွာ လာလာထည့္သြားတာကိုး။(အေဆာင္ေနဘ၀ကိုေပၚလြင္ေအာင္ေရးခ်င္လို့ ထည့္ေရးမိတာပါ။)
နိုင္ငံၿခားသားနာမည္ဆိုေတာ့ မိန္းခေလးမွန္း ေယက်္ားေလးမွန္းဘယ္သိၾကပါ့မလည္း။ တခါကဆို ရင္
htoo ko oo (ေရွ့နာမည္လႊဲထားပါသည္)  ဆိုတာ အို က ၃ လံုးမို့ လား အံမာ အေဆာင္ကနာမည္ကပ္သူက
အို ၃ လံုးမၿဖစ္နို္င္ဘူုးဆိုၿပီး သူတို ့ဘာသူတို ့ၿပင္တယ္တဲ့ Htoo  Ko Do တဲ့...ထားပါေတာ့..
အဲ့လိုၾကေတာလည္း လူငယ္ တစ္ေယာက္တည္းေနေပမယ့္ အခန္းကလည္း ၃ နွစ္ေက်ာ္နီးပါးေနထားတာတဲ့။ သူေၿပာင္းလို့ေနာက္ထပ္ လာမယ့္သူကေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ရင္ သူ့ ေဆးလိပ္နံေတြအခန္းမွာစြဲက်န္ခဲ့မွာဆိုးလို့တဲ့။ ေတာ္တယ္ ေနာ။္ ဒါေၾကာင့္လည္းဂ်ပန္ေတြရဲ့တစ္ခ်ိဳ့စိတ္ဓတ္ေလးေတြကို သေဘာက်တာ။
ခက္တာက အေရွ့ေတာင္အာရွသူဆိုလို့ ကၽြန္မကတစ္ေယာက္တည္း ။ ေညွာ္စုပ္စက္က
၀ရန္တာဘက္မွာဆင္ထားေတာ့ ကၽြန္မဟင္းခ်က္ခ်ိန္ဆိုရင္သူတို ့အၿပင္ထြက္သြားတာသတိထားမိတယ္။
ငပိေက်ာ္ေတြဘာေတြ ေက်ာ္ခ်ိန္ဆိုရင္ ေပါ့။
ေက်ာင္းမွာအစားမ်ားေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုလည္း ကိုယ့္ငပိေက်ာ္ယူမသြားရဲဘူး။ လက္ဖက္ကို ငံၿပာရည္
နဲ့နပ္တာေတာင္ယူမသြားရဲဘူး။ စ မွာေနတဲ့သူေတြ မေလးမွာေနတဲ့သူေတြ ကို အားက်တယ္။ ဖဘမွတင္လိုက္ရင္ ဟင္းေတြက ၿမန္မာၿပည္ထက္ေတာင္ ၿမန္မာလို ပိုက်သလိုပဲ။  ကိုယ္ဟင္းခ်က္တဲ့ေန့ဆိုသူငယ္ခ်င္းေတြ လာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ နာရီ ေတာ္ေတာ္ခြာခ်ိန္းရတယ္။  မခံနိုင္ၾကဘူးကိုး။ဂ်င္ဂ်စ္ခန္တို့၊ ရွရာပိုဗာတို႔ မ်ိဳးေတြ ကိုး။ ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတာ့စားၾကတယ္ ဟြန္း....
.ငပိေက်ာ္ဗူးေတြ  အကုန္သိမ္း အနံစုပ္စက္ဖြင့္ၿပီးေတာ့ အေမႊးဖေယာင္းတိုင္ထြန္းအဲ့လိုလုပ္ရတယ္။ ဂ်ပန္ေလ.. မီးဖိုက်ဥ္းက်ဥ္း အိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေရခ်ိဳးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြကိုး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သူငယ္ခ်င္းေတြ လာလည္လို့ အိပ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ေနရာမေလာက္လို့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အလွည့္က် မတ္တပ္ရပ္အိပ္ၾကတာကိုး...း)..

ဟိုဘက္အိမ္က ဘာဟင္းခ်က္လည္းအကုန္သိ ။ဒီၾကားထဲဆီသတ္နံေလး ငံၿပာရည္ေက်ာ္ေလးဆိုပိုဆိုးေပါ့။
တေလာက ၾသဇီနဲ့ ဂ်ပန္ဖိုင္နယ္ပြဲေပါ့ ။ အဲံ႔ဲမတိုင္ခင္ကတည္းက ေဘးခန္းကေကာင္မေလးရဲ့ ကဲတဲတဲ အသံေလးေတြ ေနာက္ ညာဘက္က အခန္းက မိုးခ်ဳပ္မွာၿပန္လာ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚလာ ေသာက္ၾက စားၾကတဲ့အသံေတြ၊  ေပပါကလည္း တင္ရမယ့္ရက္က နီးလာ ေက်ာင္းလည္းမသြားအိမ္မွာပဲယူလုပ္ေနေတာ့ စိတ္ကလည္းနည္းနည္းညစ္ေနၿပီ။
အဲ့ေတာ့ေဘာလံုးပြဲ လာၾကည့္ၿပီးေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ၾကတာကို မခံစားနိုင္ေတာ့ဘူး....
အၾကံကုန္လာတယ္။
 ဒီလူစုကိုဘယ္လိုခြဲရမလည္းေပါ့..
 အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ ၿပီး မီးဖိုတံခါးဖြင့္... ေလစုပ္စက္ဖြင့္
မ်က္နွာကို မက္စ္ တပ္. ေခါင္းကိုေပါင္း ။ တရုတ္ကားေတြ ထဲကလို ေလဘယ္ဘက္တိုက္လည္းထြက္ၿပီးစနည္းနာ ...အိုေခ...
  ဒါနဲ့စစခ်င္း  ေလစုပ္စက္ဖြင့္ မိုးကခ်ဳပ္ေနၿပီ။

 ၾကက္သြန္ၿဖဴကိုဆီသတ္ ၿပီးေတာ့ ငရုတ္သီးထည့္ လူလည္းတၿဖည္းၿဖည္း
မႊန္္လာၿပီ။ေနာက္ေတာ့ ငံၿပာရည္ေလးကို တစ္ဇြန္းခ်င္းကို ထည့္တာ။
. တံခါးပိတ္သံၾကားရၿပ။ီ ဒါနဲံ့ ကိုယ့္ရဲ့ မီးဖိုတံခါးကို ဟထား
ေနာက္ထပ္ၿပီးေတာ့  ဆီမ်ားမ်ားထည့္ေနာက္ေတာ့ ငပိအတံုးလိုက္ေက်ာ္လိုက္တာေပါ့ ...၁၀မိနစ္ပဲေစာင့္ဟြန္းဟြန္း....
 သူတို့ အခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားတာနဲ ့ကိုယ့္တံခါးအေၿပးသြားပိတ္...အေပါက္ကေနအၿပင္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့. သူတို့  ၿပန္ၾကေလၿပီ္။  စားစရာေတြ အလ်င္အၿမန္သိမ္းသြားၾကတယ္ထင္တယ္။ ဘီယာဘူးသယ္တဲ့သူက သယ္။ အာလူးေက်ာ္ထုတ္ေတြကို အမွိုက္အိတ္သစ္ထဲ သိမ္းက်ံဴးထည့္ၿပီးေနရာေၿပာင္းၾကတဲ့ သေဘာ။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေရာ.. ပုဇြန္ေတာင္တံတားနားက ငံၿပာရည္စက္ရံုထဲေရာက္ ေနသလားပဲ.
သူမ်ားကိုဒုကၡေပးခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္းမိုးၾကီးခ်ဳပ္မွေခါင္းေလ်ွာ္ ေရၿပန္ခ်ိဳးရတယ္။
..ေနာက္ေန့မနက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက မွန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္နွာက အဖုေလးေတြ  ဆိုတာ နီရဲၿပီးတင္းေနတာပဲ............
picture from google.

ၾကည္ၾကည္

ေက်းဇူးစကားဆိုပါရေစရွင္။ အလည္လာတဲ့သူအေရအတြက္ေလးေတြ တိုးတိုးလာတာေတြ႔ရေတာ့ ကၽြန္မ စာပိုေရးခ်င္လာပါတယ္။